Berlin – trzy dni i trzydzieści kilometrów wrażeń!

Bo tyle mniej więcej zrobiliśmy pieszo zwiedzając stolicę Niemiec. Tak sądzę 🙂 Jadąc do Berlina miałam już w głowie własną wizję miasta. Przed wyjazdem naczytałam się w temacie wszystkiego. Wiedziałam, czego mogę oczekiwać i które z punktów powinny mnie zachwycić. Przygotowanie niemal podręcznikowe. Tymczasem obligatoryjne miejsca były po prostu…ładne, a cała niepowtarzalna specyfika miasta, tkwi głęboko w jego podskórnej tkance.

Berlin nie oszałamia jak inne europejskie stolice, typu Paryż, Rzym, Praga czy Amsterdam. Nie powala również niemiecka gościnność. Na próżno tu również szukać entuzjastycznego kidsfriendly nastawienia. Ale ma w sobie coś kuszącego, co sprawia że jest pożądanym celem, nie tylko turystów, ale i setek tysięcy przybyszów z całego świata.

„Berlin nie jest taki jak reszta Niemiec” – powiedziała mi mieszkająca tu przyjaciółka przed naszym przyjazdem. Jest dużo swobodniej niż w innych landach. Ludzie są otwarci, kolorowi i bardzo luzaccy. Nie uświadczymy tu słynnego niemieckiego drygu, dystansu i porządku. Ten klimat sprzyja masowej imigracji. Jednych przyciąga możliwość pracy, rozwoju, pieniędzy…a innych właśnie ta specyficzna – bez barier i ograniczeń – atmosfera.

Nie ma tu jednego nadrzędnego centrum. Każda dzielnica ma swój ratusz, centra rekreacyjno-zakupowe. Każda dzielnica to nowe odkrycie. Wchodzisz do metra w jednym miejscu, wychodzisz w kompletnie różnym. Lokalne przysłowie mówi, że całego Berlina nie pozna się nigdy. A cóż dopiero w trzy dni…

 Zaczęliśmy bardzo turystycznie typowo, zaliczając główne atrakcje miejskie. Może bez szału, ale trzeba zobaczyć, bo daje to dobry ogląd na całą stolicę.

Z punktów obowiązkowych wrażenie zrobiły na mnie trzy rzeczy:
– Katedra Świętej Jadwigi w Alei pod Lipami,
– wjazd na symbol Berlina – telewizyjną wieżę – i panorama miasta z 203 m. nad ziemią
– pomnik Pomordowanych Żydów Europy.

Zwłaszcza ten ostatni. Las betonowych słupów, Pofalowane morze w kolorze szarym. Cmentarz. Takie moje skojarzenia budził. Naprawdę fascynujący projekt.

Drugiego dnia zwiedzania spotkała nas prawdziwa gratka. Odwiedziliśmy miejsce bardzo często nie uwzględniane w przewodnikach. Również w naszym pascalowym! Gdyby nie nasz najlepszy na świecie osobisty rezydent, również i my ominęlibyśmy to miejsce. A jak nigdzie indziej, właśnie tam, utrzymuje się do dziś duch powojennej historii Berlina. East Side Gallery to galeria-pomnik stworzony w imię idei wolności. Na fragmencie Muru Berlińskiego o długości 1316 m. znajdują się obrazy stworzone przez artystów z całego świata. To tu znajduje się oryginał kultowego graffiti przedstawiające pocałunek Breżniewa z Honeckerem!

Spod East Side Gallery już tylko rzut beretem do najfajniejszej chyba dzielnicy Berlina, Kreuzberg’a! Totalne multi-kulti. Ulice tętnią tu takim życiem, jak chyba nigdzie indziej w Berlinie. Stoliki knajp zastawiają całą szerokości chodnika. A gdzie się nie zmieszczą, tam na ulicę wchodzą. Tu spotykają się wszystkie subkultury świata. Tu każdy gardzi formalizmem, a wszelka wolna przestrzeń na ścianach pokryta jest uliczną (nie zawsze) sztuką. Klimatyczne kawiarnie, sklepy vintage i wyłaniająca się z za każdego rogu filozofia post-punk. To zdecydowanie trzeba zobaczyć. Najlepiej nocą.

Musicie uwierzyć. Nasze zdjęcia z tego miejsca z pewnością nie oddają tego, o czym piszę.

Czy jest ktoś na sali, kto w podstawówce/gimnazjum nie czytał My dzieci z dworca ZOO ? Nie sądzę. Ostatnio przy okazji jakiegoś wywiadu, dowiedziałam się, że wstrząsające historie lat 70-tych, stolica Niemiec ma już daleko za sobą. Tymczasem z moich skromnych obserwacji wnioskuję, że Berlin to najbardziej znarkotyzowane miasto Europy. I nie jest to tylko moja opinia. Jeśli jesteście żądni mocniejszych wrażeń, wpadnijcie do Görlitzer Park. Najlepiej po zmroku. To miejsce, niemalże w sercu miasta, wypełnione jest dilerami i wszelkiej maści ćpunami. Funkcjonuje niczym legalny ogromny coffeshop na wolnym powietrzu. Dilerką zajmują się przede wszystkim ciemnoskórzy imigranci. Gdy już weszliśmy, trochę przypadkiem, nie było odwrotu. Musieliśmy przejść przez cały park. I chyba tylko wózek z Matyldą uchronił nas od bezpośrednio składanych ofert transakcji. Nieprawdopodobne miejsce. Zdjęć tylko kilka, bo uprzejmy pan handlarz pogroził nam paluszkiem. Narkomania i prostytucja wciąż bardzo żywa jest na Dworcu ZOO i w jego rejonie. Widzieliście kiedyś automat na strzykawki? Tam się taki znajduje. Oprócz tego na ulicach Berlina, każdego dnia pracuje mocna grupa streetworkerów oferująca czyste igły, prezerwatywy oraz terapie odwykowe.

Berlin to miasto niezwykle szeroko pojętej tolerancji. Nie tylko dla innych wyznań, orientacji seksualnych czy powszechnie obecnej narkomani. Młodzi berlińczycy lubią się wyróżniać. Ubraniem, kolorem włosów, zachowaniem. Robią to mocno, dobitnie i ostentacyjnie. Z pewnością wyodrębnia ich to na tle całej Europy. Na wzmiankę zasługuje również fakt, że w Berlinie można pić w miejscach publicznych. Trafiliśmy na manifestację młodych zwalczających PEGID-ę pod siedzibą Bundestagu. Kordony policji…a całe towarzystwo z piwem. Naprawdę niespotykane obrazki. Wieczorami młodzież wychodzi do centrum miasta, zajmuje skwerki, ławki i fontanny. I pije. Rzadko natomiast zbiera po sobie wyprodukowane śmieci.

Na koniec po prostu musieliśmy spróbować specjałów narodowej niemieckiej kuchni. Wszak te wyśmienite potrawy atakowały nas od początku do końca naszego wyjazdu 😉

Ps. Megi, dziękujemy!!! :****