Hashtag: dzieciństwo bez prądu

Gdy byłam małą dziewczynką moją ulubioną zabawką były szare klocki, z których budowałam wieżę aż pod sufit, bijąc kolejne rekordy wysokości. Była też wielka różowa małpa pluszowa z długim ogonem. Siadałam na niej i zjeżdżałam z góry na dół po drewnianych schodach, które mieliśmy w mieszkaniu. Stopni było 14, o czym dotkliwie informował mnie stan mojego poobijanego siedzenia. Mimo to zjeżdżałam po nich całe dzieciństwo, bo jak inaczej! Mieć schody w domu i po nich nie zjeżdżać.

Gdy byłam małą dziewczynką mój świat wyobraźni kształtowały książki, które wypełniały każdą wolną półkę pokoju. Czytałam wszystko co trafiało w moje ręce Miałam kilka lalek, ale żadna z nich nie była oryginalną Barbie. Natomiast wszystkie były astronautkami lub podróżniczkami. Na wielkie księżniczkowe bale też chodziły. Gdy przychodziły do mnie inne dzieciaki, nie siedzieliśmy przed komputerem czy telewizorem. Nie z powodów ideologicznych naszych rodziców, a z powodów zupełnie przyziemnych. Komputera nie było, a telewizja nie miała nam nic do zaoferowania. Nie nudziliśmy się jednak. Pokój zamieniał się w wielki ocean, łóżko piętrowe w okręt piracki. Trzeba się było bardzo starać, aby nogą dywanu nie nadepnąć, bo wtedy wiadomo… finito. Nurt wody wciągnie i już po tobie.

Życie na blokowisku było naprawdę spoko. Dużo nas było. Dzieciaków. A jak były wakacje czy weekend, to aż dwie kilkudziesięcioosobowe drużyny dało się złożyć. Do gry w dwa ognie na przykład. Lub w nogę. Lub międzyosiedlowe podchody. Sami wszystko od A do Z koordynowaliśmy. W moich wspomnieniach z dzieciństwa prawie nie ma dorosłych.

Od rana do późnego zmierzchu tylko gwar było słychać. Z czego ten gwar wynikał? Co nas tak emocjonowało? Nie wiem. Na naszym placu zabaw była jedna uboga piaskownica i trzy zepsute metalowe huśtawki, a na dodatek wszystko po skosie. Ale była trawa co robiła za szczypiorek, kamienie pełniące funkcje pieniędzy, górki z błota dla resoraków. Rowery były, takie zwykłe, bez przerzutek, najczęściej składaki. I krzaki dzikich róż. Znasz? Zanim pączki rozwinęły się w kwiaty, można było z nich nasionka wyciągnąć, wrzucić komuś za koszulkę, potrzeć mocno i zwijać się ze śmiechu, patrząc jak nieszczęśnik nie może powstrzymać się od drapania.

W sumie niewiele tego było, a i tak nie dało nas się do domu zaciągnąć, nawet dawno po zmroku. Pamiętasz?

Dzieciństwo bez prądu. Dzieciństwo analogowe. #childhooduplagged.

Dzisiejsze dzieciństwo jest inne, świat jest inny i prawie wszystko się zmieniło. Oprócz samych dzieciaków. Są takie same, jak my byliśmy wtedy.

Wyłącz im czasami prąd.
Odejdź na bezpieczną odległość.
I zobacz co się stanie.

——————————————–
Zdjęcia ♥ zrobiłam podczas jednego z NAJCUDOWNIEJSZYCH dziecięcych wydarzeń, w jakim braliśmy udział – „Dzień Błota” w Fundacji Sto Pociech. Jeśli jesteś z Warszawy nic stoi na przeszkodzie, aby taką imprezę w ogrodzie fundacji sobie zorganizować. Jeśli jesteś spoza Warszawy – nic straconego. Woda, ziemia, piasek to produkty nielimitowane. Znajdziesz je na każdej szerokości geograficznej  🙂