Trzydniowy przymusowy odwyk od sieci i telefonu wprawił mnie w stan konsternacji. No jak to! Tyle dni bez Internetu? Bez newsów, blogów, fejsa, poczty, pracy? Nie dowiem się jaka pogoda na zewnątrz. Czy Putin się znalazł. Nie sprawdzę rozkładu naszych zajęć. Do przyjaciółki nie zadzwonię, kuriera nie umówię! Jestem człowiekiem XXI wieku. Jestem uzależniona od informacji. Muszę wiedzieć, bo mam wtedy złudne poczucie kontroli nad światem (tak, serio!). Serfowanie w sieci jest jedną z moich ulubieńszych form wieczornego relaksu.  A aktywność online wyłączam wyłącznie na czas urlopów. Z drugiej strony nie chciałam, by fakt ten jakoś szczególnie mnie frustrował, dołował i przysłonił oczy. Chciałam sobie udowodnić, że da się i wcale nie jest źle. I wiecie co? Nawet szczególnie nie musiałam się starać.

Bo:

Po pierwsze: Wyspałam się

Wyspałam się! Jak ja się wyspałam! Pierwsze dwa wieczory zasnęłam z Matyldą o 19 (co mi się n i g d y nie zdarza) i spałam tak prawie do rana z przerwą na szybki prysznic. Żadnych tam rzeczy nie cierpiących zwłoki, żaden mail nie czeka na odpowiedź, żadnego zamulania z komórką na poduszce, bo jeszcze to i tamto sobie zobaczę.

Po drugie: Opaliłam się

Po trzecie: Moje pierwsze DIY

Robótki ręczne to nie jest coś, co szczególnie charakteryzuje moją osobę. Ale zrobiłam Matyldzie własnoręcznie dwa piękne kominy z nieużywanych bawełnianych szalików. Fakt, że sztuki krawieckiej szczególnej posiadać nie trzeba. Fakt, że można to zrobić wciąż będąc online… ale coś mi podpowiada, że ta genialna i jakże twórcza myśl, wtedy by się nie zrodziła.

Odkąd zostałam mamą przestałam nosić biżuterię. Z wygody i dla bezpieczeństwa. O czymś takim jak zegarek na rękę zupełnie już zapomniałam. Tymczasem jak odmierzać pory dnia, gdy w domu brak elektroniki (TV nie mamy, pozostałe sprzęty umarły). Kiedy wiedzieć, kiedy czas na drzemkę, obiad, spacer i jak długo kasza ma się jeszcze gotować. Ok, wiem, że za pomocą słońca ponoć też się da. Ale ja odkurzyłam mój urodzinowy zegarek. Jest taki piękny, jak mogłam o nim zapomnieć! Już się z nim nie rozstaję!

Uzależnienie od intenetu to plaga XXI. Dotyczy milionów ludzi na całym świecie. W grupie najwyższego zagrożenia są osoby ok. 30 lat posiadający wyższe wykształcenie. Osobiście wciąż jestem jeszcze na etapie, że żal mi godzin, które trawię przed laptopem. Oczywiście wolałabym spędzać wieczory w kinach, teatrach, wystawach, spotkaniach i pasjonujących rozmowach o życiu i rozmowach tych zupełnie błahych. Oczywiście nie zawsze jest to możliwe. A właściwie najczęściej nie jest to możliwe. Internet to taka tania rozrywka-zapchajdziura. Lekka, przyjemna, niewymagająca. Oczywiście możemy sobie mydlić oczy, że przecież wartościowe teksty czytamy, a nie jakieś tam pudelki tylko (kto nie czyta ręka w górę). Nie zmienia to faktu, że wciąż jednak wlepiamy oczy w ekran.