Dawno się tak nie wkurzyłam!

Ogarnęła mnie w tym tygodniu kompletna niemoc. Twórcza, życiowa, intelektualna, emocjonalna, fizyczna A nawet ta hamletowska. Każda! Niemoc odwrotnie proporcjonalna do niemocy mojego dziecka, a jak wiecie to nigdy ze sobą dobrze nie współgra. I mimo, że to miejsce w założeniu nie do tego ma służyć, dziś wyrzucę światu co mi na wątrobie siedzi. Czasami człowiek musi, inaczej się udusi – jak śpiewa Jerzy Stuhr!

Myślałam, że nigdy do tego nie dojdzie, ale:

Zaczyna wkurzać mnie rutyna. Na przykład taki drobiażdżek z życia. Wieczorem sprzątam, myję, zacieram te plamy z marchewki i z błogim uśmiechem siadam na kanapie – jutro już nic nie robię, skoro dzisiaj wypucowane! Jak sobie mogłam tyle czasu oczy mydlić, przecież już następnego dnia, w okolicach godziny 14-tej, dom znowu wygląda jak po wojnie. Chrupki rozsypane, okruchy po śniadaniu robią za dywan, obiad wtarty w krzesełko, ścianę, włosy i ubranie. Zabawki wszędzie. W butach, pod prysznicem, w szafkach kuchennych. WSZĘDZIE! Piaskownica z placu zabaw w przedpokoju O ile przez 16 miesięcy byłam z rutyną za pan brat, coś we mnie teraz pęka. O Boże! Mam w tym temacie ostatnio wybitną niemoc!

W związku z tym…

Potrzebuję wyjść. Nie do teatru, nie do kina Nie chce mi się niczego w ciszy i skupieniu kontemplować, skupiać się, przeżywać i dokonywać intelektualnego wysiłku. Chcę poczuć gwar miasta, tłok przy barze, głośną muzykę, piwo na plaży, burgera z budy na kółkach, może potańczyć, rozmowy lekkie, przyjemne na luzie (i nie o dzieciach/o pracy) prowadzić. Na jeden cholerny wieczór. Jeden. Trzy, maks cztery godziny. No dobra, może być pięć. Czy naprawdę tak dużo wymagam? Wkurza mnie, że kobiet się w tym temacie nie rozumie, bo jak już jest dziecko to wypada być przykładną dojrzałą Matką Polką. I same się w ten schemat wpychamy. I same przed sobą gramy. A ile z Was tą mityczną Matką Polką się czuje? Kiedy spotykam w parku mamę, która mówi mi, że od życia już niczego więcej nie oczekuje, to ja się zastanawiam, czy może ze mną jest coś nie tak? Swoje lata na karku mam, a w duchu wciąż dwadzieścia kilka. Mnie osobiście jeszcze czasami tęskno do bycia po prostu tylko ze sobą.

Dodatkowo dobijają mnie…

Te wszystkie wyzwania typu 30 dni do bikini. Dziękuję, mam kalendarz, wiem że sezon plażowy się zbliża. Nie trzeba mi tego pokazywać, odliczać, straszyć i wzbudzać poczucia winy. Buty do biegania z czeluści szafy wykopałam. Przywiozłam odzież termiczną. A teraz zagadka matematyczna. Zgadnij ile razy tego wszystkiego użyłam? Nie chcę kilogramów tracić (wolałabym nawet przybrać), ale wiecie, ujędrnić, wzmocnić, odżywić co nieco. Bo choćbyśmy chciały zaklinać rzeczywistość – ciało po ciąży, to nie ciało sprzed ciąży. I wszystko na nic, bo zawsze znajdę wymówkę, aby tych butów dzisiaj nie wkładać. A później taka Misako funduje mi TAKI tekst i wkurzam się tak, że aż paruje!!! Na siebie samą, rzecz jasna.

A to jeszcze nie wszystko!

Pęka mi łeb od kampanii wyborczej. Wiem, moja wina, sama się w to wkręcam. Ale wkurzam się jakiego my POLACY języka używamy! Po prostu dno dna i trzy kilometry mułu! No ja wiem, że emocje się włączają, ale HELOŁ! Patrzę na wypowiedzi  moich znajomych – inteligentnych, światłych, wykształconych obywateli – a tam jatka taka, że uszy więdną i ręce opadają. Bez żadnych zahamować, bez wstydu jakiegokolwiek. Na forach to samo. Ja rozumiem, że można nie lubić Dudy czy Komorowskiego, można się nie zgadzać, można coś któremuś mieć za złe…ale co Ci jeden z drugim zrobili, tak personalnie, że od CH****, K*** ,P******** wyzywasz! Gdzie się podziała umiejętność rzeczowych dyskusji? Szacunek dla odmiennych opinii gdzie się podział. Wymiana konstruktywnych argumentów to jakieś 5% wszystkich internetowych wypowiedzi. Żenada po całości.

Nawrzucałam i jest mi już DUŻO lepiej. Wszak te spadki nastroju chwilowe są.  I jakbym chciała zwalić to na resztę świata – wszystko tkwi w mojej głowie i moich rękach. A dzisiaj już piątek, piąteczek, piątunio…Energia powoli na swoje miejsce wraca i kto wie, może nawet w weekend te buty do joggingu założę!