Ostrzegali, że od nadmiaru wszystkiego może rozboleć głowa. Straszyli, że popadnę w smutek i melancholię, uświadamiając sobie, że wszystkiego zobaczyć nie zdołam. Informowali, że od ferii smaków, kolorów i zapachów można postradać zmysły. Grozili, że wystarczy raz poczuć miasto, by zatracić  w nim zupełnie … Czy mieli rację?

Jak mówił najsłynniejszy rzymski cesarz:
Veni, vedi, vici!

Od naszego powrotu z rzymskiego weekendu minęło już kilka dni, a ja wciąż zbieram się w sobie, aby opisać tę małą, acz wielką wyprawę. O tym, że zakończyła się ona największym sukcesem świadczy fakt, że wciąż i na okrągło o niej mówimy! Być może ktoś prychnie lekceważąco Rzym na cztery dni, co w tym jest wielkiego! Ale dla mnie była to wielka sprawa. Być może największa w tym roku. Po pierwsze – pierwsze tak długie rozstanie z Matyldą (co po swojemu przeżywałam). Po drugie – Rzym naprawdę oszałamia! Ale od początku. Zgodnie z przewidywaniami na lotnisku pochlipałam jeszcze kilka razy, chowając twarz w kołnierz płaszcza. Bo to nieprzyzwoicie trochę. Jedzie człowiek w wymarzoną podróż i rozpacza, że w końcu pierwszy raz od prawie dwóch lat porządnie się wyśpi. Pomogło  bacardi na lotnisku, książka w samolocie i śródziemnomorskie powietrze, które uderza w twarz zaraz po wyjściu z terminalu. Gdy tylko wjechaliśmy do centrum miasta utwierdziliśmy się w powziętej jeszcze w domu decyzji. Nie chcemy, nie możemy, zmarnować ani jednej minuty w Rzymie! Jak postanowiliśmy, tak nie zrobiliśmy, gdyż….

Już pierwszego poranka zaspaliśmy dwie godziny!

Jak rasowi Włosi, którzy NIGDY się nie spieszą. Tylko my akurat się spieszyliśmy. Watykan na nas czeka! Cały dzień, od rana do wieczora, zaplanowany. Bilety na konkretne godziny zakupione. Powinniśmy już być dawno na miejscu, zajmować kolejki….a nie histerycznie biegać po pokoju, jednocześnie szukając pasty do zębów, robiąc makijaż, ubierając skarpetki, planując trasę i dywagując (głośno), kto miał ustawić budzik w telefonie i dlaczego tego nie zrobił. Zgadnijcie, kto? Gdy już znaleźliśmy miłą lokalną knajpkę, gdzie do śniadania łyknęliśmy po dwa podwójne espresso  – dobre samopoczucie jakby wróciło na swoje miejsce. A gdy mniej więcej w połowie dnia okazało się, że dwugodzinna obsuwa nie wpłynęła w żaden sposób na jakość i komfort naszego zwiedzania – postanowiliśmy już nigdzie więcej się nie spieszyć. Skoro Włosi to najwięksi na świecie afirmatorzy życia w rytmie SLOW, nie wypadało nam się zachowywać się inaczej. To była najlepsza decyzja!

Planuj, ale nie przywiązuj się do planów.
Rzym trzeba zwiedzać intuicyjnie

Jeszcze dzień przed wyjazdem siedziałam zakopana w przewodniki, internety i mapy. Trasę naszych wycieczek po mieście miałam zaplanowaną tak szczegółowo, że -uwaga- co do godziny! Wszystko, punkt po punkcie, musi zostać zrealizowane! Myślałam. Ale nie w Rzymie takie numery. Rzym to nie Berlin, Londyn czy Paryż, który można sobie zwiedzić na akord. Rzym trzeba zwiedzać nieśpiesznie, spokojnie i intuicyjnie.  I to nie tylko dlatego, że ulice i zabytki oznaczone są słabo, albo wcale. A rozkłady autobusów nie mają podanych godzin odjazdu i nigdy nie wiesz, gdzie i na którą dojedziesz. Chcesz poczuć prawdziwy puls miasta – wyluzuj! Z reguły ogarnia mnie frustracja, gdy któryś z zaplanowanych punktów nie może być zrealizowany. W Rzymie do mojej osławionej listy nie zajrzałam ani razu, ba zapomniałam o niej kompletnie! Naszemu zwiedzaniu przyświecała stara jak świat maksyma: gdzie nas nogi poniosą. Na zacienionych placykach i brzegach obłupanych fontann spędzaliśmy całe godziny. Mogłabym do znudzenia przyglądać się pięknym i żywiołowym Włoszkom oraz naprawdę świetnie ubranym Włochom. A wszyscy jacyś tacy uśmiechnięci, życzliwi i swobodni. Jakby ten luz w geny wdrukowany mieli. Jeden naród, a tyloma przymiotami obdarzony. I do tego taką stolicę mają! Trochę unfair! 

Tempus fugit
Banalne, ale najważniejsze

O zabytkach, architekturze, ciekawych miejscach w Rzymie mogłabym stworzyć dziesiątki postów. Wszystko co zobaczyliśmy robiło wrażenie. I te bazyliki barokowe ociekające złotem i  ascetyczne kościółki wciśnięte pomiędzy kamienice. I dzieła sztuki robią wrażenie, a widok Kaplicy Sykstyńskiej na żywo odbiera mowę. Ale wrażenie robi też Praga, Moskwa, a nawet niektóre zakątki Warszawy. Jednak to co czuje człowiek stojąc pośrodku Forum Romanum nie da się zamknąć żadnym przewodnikowym opisem. Pozornie to tylko kupa kamieni, gruzu i ruin. A jednak stojąc na tym najstarszym rzymskim placu, czujesz się jak mała, krucha i nic nie znacząca istota. Jak pyłek wobec wieków, które minęły i które przed tobą. Świadomość, że tutaj właśnie kształtowały się prawa świata, w którym dzisiaj przyszło nam żyć, zdumiewa.  Bo przecież tak doskonale uniwersalne, a stworzone dwa tysiące lat temu. Przekaz silniejszy niż wizyta w najlepszych muzeach świata. Cieszę, się że było mi dane to miejsce zobaczyć.

Czy mieli rację!
Mieli! W Rzymie zatraciliśmy się zupełnie, a przecież zobaczyliśmy tylko ułamek.
Wrócimy. I tym razem nie będę czekała kolejnej dekady!

Jeśli marzycie o Rzymie, planujecie wyjazd, kochacie Włochy polecam dwa blogi, które były dla mnie nieocenionym źródłem (pozaprzewodnikowej) wiedzy. Dziewczyny o Italii piszą najlepiej!
Blog Ani – PRIMO CAPPUCCINO
Blog Urszuli – Voice of Rome
I Gosia :*

Dziękuję!

*zdjęcia robione aparatem marki Olympus OM-D E-M10